The Very Eco Caterpillar! Μία πεινασμένη οικολογικά κάμπια!

(from the book: The Very Hungry Caterpillar by Eric Carle)

Είναι κάποιες μέρες που ο μικρός δε βάζει μπουκιά μέσα του. Παίδεμα. Το ακούω κι από άλλες μανούλες οπότε είμαι πολύ χαλαρή σε αυτό το θέμα. Αν δε θέλει, δε θα φάει. Δεν είναι και πολύ δύσκολος στο φαγητό γενικά οπότε δεν αγχώνομαι. Είναι όμως κάποιες άλλες μέρες που οι ποσότητες που καταναλώνει μου είναι ασύλληπτες! Δεν τον προλλαβαίνω! Αυτή ήταν μία τέτοια μέρα, λοιπόν, όπου στην κοιλίτσα του τρίχρονου αποθηκεύτηκαν: δύο σάντουιτς με βούτυρο και μέλι, τέσσερεις μπανάνες, δύο αχλάδια, δύο πιάτα φακές με ένα ψωμί τζιαπάτα, ένα βαθύ πιάτο κρεμούλα και ένα πιάτο μακαρόνια. Γενικά, δε θέλω να του σχολιάζω για το πολύ ή λίγο φαγητό. Κάθε λίγο και λιγάκι ερχόταν ο μικρός “mummy… i m hungry….” και έτριβε την κοιλίτσα του. Με έσερνε στην κουζίνα και διαλλέγαμε μαζί τί να φάει. Στη φάση πριν τα μακαρόνια λοιπόν…

“θέλεις…μία μπανάνα; μάλλον όχι άλλη μπανάνα. Ένα μήλο?”

“no, I don’t like apples…”

“θέλεις να σου κάνω ένα τοστάκι?”

“…no…no…”

“θέλεις… λίγες φακές ακόμα?”

“…no…no soup”

ανοίγει το ντουλάπι κ βλέπει τα μακαρόνια

“there! there!” χοροπηδάει με ενθουσιασμό λές και είναι νηστικός βδομάδες και είδε το γουρουνόπουλο. “baggeti!baggeti!”

“να φτιάξουμε μακαρόνια?”

“yeaaaaah”

Τον ανεβάζω στο πάγκο και μαγειρεύουμε. Έχει κάνει σπαθιά τα ωμά μακαρόνια και γουστάρει να κάνει πως με καρφώνει. Τα μαγειρεύουμε, τα βάζουμε στο πιάτο, τον κατεβάζω κάτω, παίρνει το πιάτο του, τον ακολουθώ σα τον επιτάφιο μη τυχών και του πέσει τίποτα. Βγαίνουμε από τη κουζίνα. Κοντοστέκεται. Kοντοστέκομαι… “το φως, βρε!” μου φωνάζει με εκατό τοις εκατό καθαρά Ελληνικά…. Τί να πρωτοσχολιάσω! Αισθάνθηκα σα να μου το πε στη γλώσσα μου μπας και αποκτήσω οικολογική συνείδηση η Ελληνίδα μάνα;!

ΥΓ. Μετά τα μακαρόνια και στο μισάωρο ξαναμπήκε στη κουζίνα ” mummy…my belly hurts” (εμ, με τόσα που κατέβασες λέω από μέσα μου) “…I m hungry…”