Ιστορίες μιας ακόμη μετακόμισης

Επτά το πρωί και βάζω το κλειδί στη μηχανή του αυτοκινήτου να πάρω κάτι τελευταίο από το σούπερ μάρκετ. Ο εκφωνητής του ραδιοφώνου ανακοινώνει την μεγαλύτερη μέρα του χρόνου. “Go out and enjoy it!” Μας προτρέπει!

Κούτες, κούτες, κούτες, κούτες….

“Your boy is very good. Most children cry when they move. This one is very happy. ”
Ήρθε από το πουθενά από έναν από τους μεταφορείς. Μέσα στον πυρετό της μετακόμισης ο μικρός κελαηδούσε ασταμάτητα. Τον είχε πάρει ο πατέρας του και κάνανε όλες τις δουλειές μαζί.

“Mummy. . What did the man with the big ears say?” Πέταξε κάποια στιγμή και πάλι καλά που δεν ήταν εκεί ο αναφερόμενος!  Χμμ… να θυμάμαι να λέω στον Α τα ονόματα των ανθρώπων!

“Where are you from? Poland? ” Τους ρώτησα κάποια στιγμή. “No, Hungary. Very strong!” μου απάντησε ένας από αυτούς. Και έτσι ήταν! Ο ένας από αυτούς λέγοταν Γκάμπυ. Ένας τύπος ψηλός και γεμάτος σαν πέτρα. Άρπαζε βαλίτσα, που εγω θεωρούσα ασήκωτη, μαζί με άλλες δύο-τσάντες ταξιδιωτικές και προχωρούσε πιο ανάλαφρα από όταν κουβαλάω εγώ τις τσάντες του σούπερ μάρκετ! Αυτός πήγαινε πακέτο με έναν τύπο ανάλαφρο αλλά γεροδεμένο τον Ντίμι. Με έβλεπε ο Ντίμι που γούρλωνα τα μάτια με αυτά που κουβάλαγε ο Γκάμπυ και γέλαγε. “Ντοντ γουόρυ, Γκάμπυ ιζ χίαρ!” Γελάνε και οι άλλοι. Στο καινούργιο σπίτι θέλανε να πάνε τα πράγματα στη σοφίτα και είχαν ξεχάσει τη σκάλα στο παλιό το σπίτι. Είπα να πάω να τους τη φέρω αλλά με σταμάτησαν.  “Νο νηντ. Γκάμπυ εντ Ντίμι γιλλ ντού ιτ.” Πάταγε ο Ντίμι στα χέρια του “βράχου” έδινε ένα σάλτο και βρισκόταν στη σοφίτα. Για να κατέβει παταγε στις πλάτες του βράχου. Τί είναι τούτοι εδώ? ! Αναρωτιόμασταν με τον Phil.  Μη μιλήσω για τους κανόνες υγείας και ασφάλειας. Ψιλά τα γράμματα. Μία από τις προσφορές που πήραμε μας ειχε ξεκαθαρισμένο ότι στη σοφίτα δεν θα ανέβουν γιατί δεν τους καλύπτει η ασφάλεια. Τους ρωτήσαμε κι αυτούς εδώ αν θέλουν να κατεβάσουμε εμείς τα πράγματα και μας κοίταξαν ύποπτα. Δεν ήταν κάποιο παράνομο συνεργείο. Μεγάλο γραφείο τους έστειλε.

Κάποια στιγμή, ένας από αυτούς άκουσε τον Αλέξανδρο να μιλάει Ελληνικά. “Γιορ σαν σπηξ του λάνγκατζες! Ιτ ιζ μπιούτιφουλ!” είπε και συνέχισε τη δουλειά.

Εκεί κατά τις 11 και ενώ είχαν έρθει από τις 8 μου λένε ότι πάνε για πρωινό. Τόσην ώρα τί καίγανε αναρωτήθηκα. Στη μία σταματήσαμε εμείς για lunch σάντουιτσάκι. Η Ελληνίδα μέσα μου ήθελε να συνεχίσει και απλά να φάει το βράδυ. Πώς επιβιώνουμε σε αυτό το Λονδίνο τόσοι πολιτισμοί ειλικρινά δεν ξέρω!

Η αγωνία του άντρα μου σε αυτή τη μετακόμιση ήταν πού θα πάει το ποδήλατό του! Έχει τρελό βίτσιο εδώ ο Βρετανός μου. Δεν χωράει η ντουλάπα εκεί που ήθελα να λέω εγώ, για το ποδήλατο να λέει εκείνος. Είναι και το μόνο πράγμα που δεν άφησε να μεταφέρουν. Ήθελε να το φέρει μόνος του λέει. Σημειωτέον ότι το ποδήλατο του Phil πρέπει να είναι μέσα στο σπίτι για κάποιον ανεξήγητο λόγο ακόμα και όταν έχει καλό καιρό! Πόρωση που πρέπει να αναλύσω σε δικό του άρθρο και πολύ θα το εκτιμήσει το ταίρι μου! Τελικά και αφού απέρριψα τις πιθανές εκδοχές μέσα στο υπνοδωμάτιο και μέσα στο σαλόνι και είδα τα κρεμασμένα μούτρα του άντρα μου γιατί θεωρούσε ότι δεν τον παίρνω σοβαρά, βρήκα μια εναλλακτική γωνία εντός σπιτιού και είδα τη λάμψη στα μάτια του ίδια με αυτή του Αλέξανδρου όταν του κάνει κανείς δώρο!

Έξω από την καινούργια μας πόρτα μία ολάνθιστη τριανταφυλλιά. Τούτο το σπίτι μυρίζει μπογιά και λεβάντα. Έχει και τα αγαπημένα μας χρώματα και μία πολύ θετική αύρα.