Δευτερογενής Υπογονιμότητα – Μια μοναχική πορεία

Τα παρακάτω τα έχω γράψει εδώ και καιρό. Σήμερα ήρθε ένα τοπικό charity και πήρε ένα σωρό από μωρουδιακά του Αλέξανδρου. Αισθάνθηκα τη δύναμη, λοιπόν, να πατήσω το κουμπάκι “publish”.

…………….

Jack Vetriano, In thoughts of you

Δεν ξέρω πώς είναι να μην έχεις παιδί και να προσπαθείς χρόνια να συλλάβεις. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό αφού ο Αλέξανδρος ήρθε στην ώρα του, και στο κάλεσμά του. Ξέρω όμως πώς είναι να προσπαθείς για δεύτερο παιδί και να κρατάς τα στικάκια με την μονή γραμμή (not pregnant) στα χέρια σου το ένα μετά το άλλο. Δεν έχεις χρόνο να νταντέψεις την καρδιά σου που πάλι βυθίστηκε! Έχεις ένα 2χρονο να φροντίσεις. Και το δύχρονο γίνεται τρίχρονο και το τρίχρονο τετράχρονο και σε λίγους μήνες μόνο, θα κλείσει τα πέμπτα του γεννέθλια. Μόνος. Χωρίς άλλο αδερφάκι να τον καμαρώνει. Κι εσύ κατουράς σε στικάκια. Στικάκια οωριξίας, στικάκια εγκυμοσύνης. Ένας στρατός στικάκια να αρνούνται πεισματικά να φανερώσουν τη δεύτερη γραμμή. Πίνουν τα ούρα σου και με χαρά πηδάνε στο καλάθι. Έχουν γεννηθεί γι αυτή τη στιγμή!  Σου παίρνουν αίμα, και σου ξανακάνουν εξετάσεις. Κι όλα αυτά ενδιάμεσα από την αλλαγή της πάνας και τα (ατελείωτα) μαθήματα γιογιό, έως τώρα πιά τον μικρό να κάνει τα πρώτα του γράμματα.

Και βάζεις στην αρχή το καθισματάκι του φαγητού και τις σαλιάρες στο πατάρι και αναρωτιέσαι πότε θα το ξαναβγάλεις με το χαμόγελο στο στόμα. Τα πρώτα ρούχα τα έχεις πλύνει, σιδερώσει, πακετάρει έτσι που να είναι προσβάσιμα και αναρωτιέσαι αν το επόμενο θα είναι αγόρι ή κορίτσι, λες ωραία θα ταν να γεννηθεί Άνοιξη και όχι Φθινόπωρο για να μπορείς να βγαίνεις και καμιά βόλτα.  Τα ρουχαλάκια, όμως, του τρίτου χρόνου αρνιέσαι πισματικά να τα πακετάρεις. Όχι, δεν μεγάλωσε ακόμα αρκετά. Μπορεί να το ξαναφορέσει! Μα είναι στη μόδα το ψαράδικο με την κάλτσα μέχρι το γόνατο, δεν ξέρεις εσύ! Τελικά τα πετάς άρρων άρρων μία μέρα σε μία κούτα και σκέφτεσαι ότι θα ναι τουλάχιστον 3 χρόνια συν η εγκυμοσύνη, 4 χρόνια μέχρι να τα ξαναδείς, αλλά δεν πειράζει, θα γελάμε τότε με το πώς τα έβαλα. Τα ρούχα του τέταρτου – πέμπτου χρόνου λέω να τα δώσω. Λίγα λίγα δεν έχουν μείνει τίποτα πια από μωρουδιακά αλλά και από νηπιακά αξεσουάρ ή ρούχα που κυκλοφορούν στο σπίτι σου. Μονάχα ρούχα αγοριού, ένα κρεβατάκι που του είναι πια μικρό, (αλλά αρνείσαι πεισματικά να το αλλάξεις) και σας το ορκίζομαι τρίχες τετράχρονου στη γάμπα, βαρβατίλα, νεύρα και τσαντίλα και προστακτική που σου χτυπάνε καμπανάκια εφηβείας!

“Θέλεις ένα αδερφάκι?” Τον ρωτά η μάνα μου μερικές φορές.
“Όχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι” Απαντά ο μικρός. Τουλάχιστον είναι ευτυχισμένος.
Εγώ πάλι έχω σταματήσει να τον ρωτάω. Φοβάμαι μην αλλάξει γνώμη και μου πει ναι. Και τί να του πώ τότε. Πώς να του εξηγήσω.

Όταν προσπαθείς για ένα δεύτερο παιδί, δεν σε παίρνει κανείς σοβαρά. Οι περισσότεροι πιστεύουν πώς αφού έχεις ήδη ένα παιδί, είσαι οκ. Δεν έχεις την ανάγκη για δεύτερο. Κι όμως, δεν είναι έτσι. Έχω φίλες που δυσκολεύτικαν τόσο με το πρώτο (Είναι το χαστούκι του πρώτου γερό είναι αλήθεια. Τα πάνω κάτω στη ζωή σου, το κορμί σου, την ψυχική σου υγεία και τον ύπνο σου!) που στην ιδέα του δεύτερου ξενερώνουν απίστευτα! Πρόσφατα το έλεγα σε μία φίλη που είχα πολύ καιρό να της μιλήσω και έχει ήδη ένα και με κοίταζε σαν τρελλή. “Μα γιατί να το ξανακάνεις αυτό στον εαυτό σου? Και αντί να χαίρεσαι που δεν έρχεται, στεναχωριέσαι?!”
Με μας δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Πριν τον Αλέξανδρο είμασταν πολύ καλά! Η ιδέα του παιδιού μας φαινόταν κάτι εξωγίηνο και πολύ μακρινό που δεν είχαμε και φοβερή καούρα να φέρουμε σε πέρας. Κάποια στιγμή θυμάμαι να λέω στην μάνα μου ότι δεν τρελλαίνομαι κι όλας και ότι μπορεί και να μην κάνουμε παιδιά, θα δείξει. Εννοούνται τα εγκεφαλικά στα πάτρεια εδάφη, καθώς και παρακλήσεις για καταψυξη ωαρίων για τυχόν μελλοντικής αλλαγή γνώμης πράγμα που με σόκαρε πολύ! Αλλά έτσι είναι η Ελληνίδα μάνα! ‘Οπου θέλει είναι αιώνες μπροστά και όπου θέλει γυρνά στις παραδόσεις!

Κάποιοι νομίζουν πως δεν θέλεις δεύτερο, ότι είναι επιλογή σου. Σε κουτσομπολεύουν ίσως για τον εγωισμό σου. Αλλά με αυτούς δεν θα ασχοληθώ.  Τους βαριέμαι.

Η εγκυμοσύνη μας καθώς και οι πρώτοι μήνες του Αλέξανδρου ήταν η πιο δύσκολη περίοδος που έχω περάσει ποτέ για διάφορους λόγους. Ζοριστήκαμε πάρα πολύ σε πάρα πολλά θέματα πέρα του πιο σημαντικού, της υγείας. Κανένας δεν κατάλαβε τις δυσκολίες μας γιατί πολύ απλά κανένας δεν έχει αποφασίσει να παρατήσει τη δουλειά του και αυτός και η έγκυος γυναίκα του, να περιηγηθεί άστεγος για δύο μήνες στο Λονδίνο ενώ ακόμα δουλεύει το δίμηνο notice period (στο δεύτερο τρίμηνο εγκυμοσύνης πάλι καλά) και μετά να πάει σε μία άλλη χώρα (Ελλάδα) όπου τον περιμένει αναζήτηση δουλειας/σπιτιού/ζωής σε ένα κοινονικοπολιτικό πλαίσιο όχι απλά τελείως διαφορετικό αλλά και που αυτό βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρευσης. Θα μπορούσε να πεί κανείς ότι όλη αυτή η ταλαιπωρία θα ήταν αρκετή για να μας κάνουν να μην τρελλαινόμαστε για ένα ακόμα παιδί. Κι όμως. Από τους πρώτους μήνες που είχαμε τον Αλέξανδρο ονειρευόμασταν κι άλλα μωρά με τον άντρα μου. Άλλοι ονειρεύονται αυτοκίνητα, ταξίδια, λεφτά, εμείς θέλαμε ένα σπίτι γεμάτο φωνές και πανικό. Ένα σπίτι που θα γεμίζει την περίοδο των Χριστουγέννων.

Αυτό που σου λένε όλοι, για να σε ξεπετάξουν, γιατί το θέμα δεν το θεωρούν και ιδιαίτερα σημαντικό, είναι ότι είναι λόγω άγχους και να ξεκολλήσεις. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη μπούρδα που μπορείς να πεις σε κάποιον. Καταρχάς, και πού το ξέρεις; Κατά δεύτερον, αν είναι έτσι έχεις κάτι να προτίνεις μεγαλογιατρέ μου για να ξεαγχωθώ? Οι περισσότεροι πιστεύουν πως απλά χαϊδεύεσαι και ότι σε 1-2 μήνες θα είσαι έγκυος στην οποία περίπτωση θα μπορούν να σου πούνε “είδες τώρα που ηρέμησες?”.

Στην αρχή, τον πρώτο χρόνο, δεν το έλεγα σε κανέναν. Είναι και η φύση μου τέτοια, πάντα να τα περνάω σιωπιρά τα προβλήματα. Μετά από ένα ξέσπασμα στην γιατρό μου, μου το αναίρεσε. “Να το λες”, μου είπε, “κάνει καλό σε σένα να το λες”. Κι έτσι πιά το έλεγα. Και ανακάλυψα για μεγάλη μου έκπληξη, ότι πάρα μα πάρα πολλές γυναίκες έχουν περάσει ή περνάνε το ίδιο θέμα.

Όταν προσπαθείς για ένα παιδί, τα πράγματα δεν είναι ιδανικά. Το σεξ, ακόμα, δεν είναι ιδανικό. Οι ιατρικές οδηγίες είναι ρητές: από την 12η έως την 28 μέρα κάθε δεύτερη μέρα. Βάλε τώρα εσύ όλο αυτό το “υπέροχο” δόσιμο στον άνθρωπό σου για δυόμιση χρόνια. Πώς να το κάνουμε, δεν είναι ιδανικό. Και ναι, υπάρχουν περίοδοι που έχεις κουραστεί να προσπαθείς και να κάνεις πως κοιμάσαι γιατί έχεις ξενερώσει, αλλά δεν το λες στον άνθρωπό σου γιατί μετά θα ξενερώσει κι εκείνος και το χάσαμε το παιχνίδι.

Και εκεί που ήσουν η πρώτη μαμά από όλες τις φίλες και γνωστές, ξαφνικά όλες βρίσκονται έτοιμες να γεννήσουν το δεύτερο. “Κοίτα μπορεί να μείνεις έγκυος τώρα και να είναι τα μικρά μας συνομίλικα!” “Ναι, μπορεί!” Αλλά δεν τολμάς να το πιστέψεις γιατί το είχες ξανασκεφτεί και για την άλλη φίλη και μία ακόμα που τα παιδιά τους τώρα κλείσανε και ένα και δύο και τρία γεννέθλια.

Είναι μία μαμά που περνάει κάθε μέρα έξω από το σπίτι μας με τις δυό τις κόρες, η μία στο καρότσι η άλλη στο σκούτερ. Την ξέρω από το σχολείο του μικρού. Πού και πού στέκεται και μιλάμε. Προχτες την είδα με τον φρέσκο της μπέμπη στο μάρσιπο και την λοιπή κομπανία μπροστά. Ξεχίλυσα από χαρά! Στάθηκε και τον χάιδεψα. “No news yet?” Με ρώτησε με νόημα. “Not yet…” της απάντησα και έκανα ένα βήμα πίσω. “Here”, μου είπε και μου έδωσε τον μπέμπη της για λίγο. Έτσι είναι οι Αγγλίδες. Σπαρτιάτισσες στα λόγια.

Όταν προσπαθείς να πιάσεις το δεύτερο παιδί, αισθάνεσαι ατελείωτες τύψεις. Γιατί το θέλεις πολύ και στεναχωριέσαι ατελείωτα, ενώ παράλληλα αυτή σου η στεναχώρια ταυτίζεται με την αχαριστία. Το συναίσθημα αυτό ότι δεν έχεις το δικαίωμα να είσαι στεναχωριμένος γιατί είσαι ήδη γονιός. Οι μεν άτεκνες που προσπαθούν σε βλέπουν με ζήλεια γιατί εκείνες παλεύουν μονάχες χωρίς ένα μικρό να τις κάνει να ξεχνιούνται, έστι για λίγο, δεν έχουν ωράρια σχολικά να κυνηγήσουν ή συλλόγους γονέων να πανε. Οι άλλες μαμάδες που δεν έχουν αντιμετωπίσει τέτοιο θέμα πολύ απλά δεν έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν γιατί τρέχουν πίσω από τα τέκνα/προσπαθούν να σταθούν στην επόμενη εγκυμοσύνη. Το αίσθημα που αισθανεσαι κυρίως είναι αυτό της μοναξιάς.

Έχω μία φίλη η οποία σα να με διάβασε και μου άνοιξε διάλογο μια μέρα εκείνη. Με τα δυό κουτσούβελά της και τον δικό μου να χοροπηδάνε γύρω μας, άνοιξε το θέμα και μαζί με αυτό ένα μπουκάλι κρασί, και τα είπαμε. Και πήρα θάρρος, για τη συνέχεια και ενέργεια. Γιατί καμιά φορά αυτό ζητάς. Κάποιον να κάνει διάλογο με ανοιχτά τα αυτιά, χωρίς να κοιτάζει το ρολόι και χωρίς να έχει γνώμη ή συμβουλή, απλά να έχει την όρεξη να το παλέψει μαζί σου, για λίγο. Για να μπορέσεις να προχωρήσεις… με θεραπείες, εξετάσεις, υπομονή. Και εύχεσαι απλά να μην είναι μακρύ το τούνελ. Και ότι στην άλλη πλευρά θα αντικρίσεις αυτό το ένα μοναδικό στικάκι που θα έχει φτιαχτεί για να αναφέρει δύο γραμμές και να δεί δύο χαμόγελα.